kör duygular ve yok olan bizler
Dünya çırpınıyor ve dönmeye devam ediyor - ara sıra insanları sirkelese de ne yazık ki bu kötü çağın önüne geçemiyor. Hakiki olmayan kahkahalar, bakışlar, ilgi ve sevgiler. Herkesin dünyası gibi renksiz bedenler, çırpınan kalpler veya donuk zekalar. Hep ben düşüncesi ve kör olan gözlere görünme çabası oysa insan kendine kör olmasa, asıl var olanı görse canını acıtmayacak belki de bu kadarı. Körleştik öyle bir körlük ki yaşadıklarımıza, tattıklarımıza, duyduklarımıza her şeye sıçramış. Ve en çok da kendine, insan kendisi dışında herkesi ve her şeyi bulabilir. Başarı,aşk, belki bir ev, araba ama kendimiz olunca konu işte orada bambaşka şeyler giriyor araya. Her şeye yetişip kendimize yetişemiyoruz adeta. Peki kör olmayanlar bırakıp vazgeçmeli mi bu çağdan yoksa direnip yok olup ayak mı uydurmalı.