Keskin bir oktu gözlerin
Ömrü bir günde anlatan
Sessizliğin yoldaş olduğu sokak
Diz çöktüm önünde
Eğildim parmak uçlarına doğru
Utanan gözlerin içinde
Güneşi giydirdim küçücük bedenine
Ayağı ısınırken üşüyordu yüreğim
Hissettim en derin yerinde karanlığı
Ağlayan bebeğin gözlerinde
Yolumu kesen anne yüreği
Çıkageldi yıkıntılar içinden
Bir ses karanlığı parçalayan
Duydum ki yeryüzünün acı sesi
İçinde insanlığın çaresizliği
Şahit gözlerin kimsesiz bakışlarında
Bahar gözlerin ışıltısı
Sönmeyecek insanlık ölmedikçe
Sinan Gürbüz
21.04.2024