a
Acımasız Bir Çocukluk
0 üyeTakip
Olduğum yerde kaldım, onu korkutmak istemesem de ona yardım etmek istiyordum. "Her zaman böyle olmayacak."
"Her zaman böyleydi" diye karşılık verdi.
Orada öylece durup ilkokulu düşündüm. Manny ile dördüncü sınıfa kadar iyi anlaşıyorduk... Yani ben değişene kadar. Ama ondan önce bile asıl olayların dışında kalırdı. Ufak tefek bir şeydi, hiç spor yapmazdı ve ödevleri yapmadığı için başı sık sık belaya girerdi. Stresli bir ev hayatı olduğunu biliyordum ama diğer çocuklar böyle şeyleri anlamazlardı. Sadece yargılarlardı.
Çocuklar babaları ölünce büyürmüş , ben doğduğum gün büyüdüm mü yarım mı kaldım bilmiyorum . tek bildiğim ortada ölen biri yoktu ortada bir baba da yoktu . Ondan bu ağır başlı oluşum hiç çocuk olamayışım .
Kalbide bileğilemek gerek
Neden sevmez bir insan bir insanı
Neden kabullenmez varlığını
Neden yanında olmaz canı yandımı
Nedense bir türlü anlamıyorum bu kör insanlığı
Az şeyler çekmemişsin sen, küçük!... dedi, "fakat her şey geçer. Her şey unutulur.
“Bu dünyada haklı olmak, adil olmak, ahlaklı olmak hiçbir işe yaramaz. Güçlü, cesur ve acımasız olacaksın. Başka türlü ayakta kalamazsın. Başaramazsın…”
