Ailesiyle ilişkisi iyi olanlar çiçek gibi açıyor. Diğerleriyse duvarlara çarpa çarpa kendi yolunu bulmak zorunda kalıyor.
Coğrafya kadar yaşadığın evde kaderin.. 🕊️🙂🏠
Annemle babamın birbirlerine duyduğu aşk, gün geçtikçe azalacağına artmış, bütün o yolculukları, sürgünleri, yoksulluğu, çaresizliği birlikte göğüslemişlerdi.
.. Suvankul'la birlikte geçirdiğimiz uzunca bir hayatımız da olmuştu. Çektiğimiz sıkıntıların karşılığı olan mutluluğu da yaşamıştık. Çocuklarımız, üzüntüyü de sevinci de paylaştığımız bir ailemiz olmuştu.
bir kız çocuğunu överken " erkek gibi kız " dediler ya da " Yalnızlık Allah'a mahsus dediler " öyle dediler, böyle dediler "El alem ne der " dediler, dediler de dediler... Derken biz kendi sesimizi duyamaz olduk.
Ne yazcağıma yazarken karar vereceğim ilk incelemem. İçimde sessiz kalan, bedenime hapsolmuş o çocuğa ithafen yazıyorum. 23 yaşındayım ve kendi üzerime hep çok düşündüm ancak bu kitap sayesinde ilk kez anladım kendimi. Evet geçmiş değiştirilemez ama ben geleceğimizin içimizdeki çocuğu anladıktan sonra benliğimize uyuyacak şekilde
Annemi anımsamıyorum. Öldüğünde bir yaşındaydım. Duygularımın nasırlaşmasının, derbederliklerimin tek sebebi, o sıcaklığın olmayışı, hatırlayamadığım öpücükleri yok yere, deli gibi özlemem.