Ema içindeki kaşıntının durduğunu ve Frantiska'nın treninin uzaklaşmasını izlediğinden bu yana en kötü şeyin gerçekleştiğini fark etti.
Annesini üzmüştü.
"Üzgünsen neden gülümsüyorsun?"
"Üzgün değilim, beruska."
"Evet, üzgünsün. Hatta gittikçe daha çok üzülüyorsun. Hissedebiliyorum."
"Hiç kimse başkalarının duygularını hissedemez, Ema."
"Zaman zaman, kendimle içsel kavgalara tutuşuyorum. Bazen, içimdeki Ben'e yenildiğim bile oluyor. Öyle zamanlarda yaşadığım tedirginlikleri, bir de kopyala yaşamak istemem."
Sayfa 15 - Gülten Dayıoğlu - Altın KitaplarKitabı okudu