Bazen; hayat yorar insanı..
Şarkılar yorar..
Beklemek yorar..
Özlemek yorar..
Affetmek yorar..
Hoş görmek yorar..
Boş vermek bile yorar.
Ve insan susar...
Her şeye, herkese rağmen..
Elinden gelen tek şeyi yapar; bağıra bağıra susar...
Sonra bir gün orta yaşa varıyorsun ve açabileceğin kapıların hiçbirini açmamış olduğunu fark ediyorsun...
Yani bir sabah içinde bir yoksunlukla,
unuttuğunu sandığın ama yalnızca uykuya bırakmış olduğunu fark ettiğin bir yığın özlemle uyanıyorsun....