Hayatımdan çıkardığım halde arsızca beyin kıvrımlarımda gezen anıları, onlarla konuşarak def edebileceğimi keşfettim bugün. Tek kelime söylüyoruz defol! Ve gidiyorlar deneyin çalışıyor.
Sabahları bir anaokulunda zihinsel engelli çocuklarla çalışıyorum. Masumiyetlerine, sevgilerine ve küçük olaylar karşısında bile yaşadıkları büyük şaşkınlıklara hayran oluyorum. İyi ki diyorum iyi ki buradayım.
Öğlenden sonra otizmli çocuklarla çalışıyorum. Kendi dünyalarında anlamlı bir yaşam sürdüklerine son derece inanıyorum. Bir an ben de onlar gibi bakabilsem, görsem, anlasam ve daha çok çabalayabilsem onlar için diyorum.
Yine de iyi ki buradayım diyorum.
Akşamları ve haftasonları üstün zekalı çocuklarla birlikteyim. Şaşırma sırası bana geliyor haliyle. Olayları hızlı kavramalarını, anında çözüm üretebilmelerini şaşkınlık içinde izliyorum.
Ama olsun iyi ki buradayım diyorum.
Son zamanlarda; nasıl oluyor da hepsi zihinsel engelli, otizmli, üstün zekalı v.b şeklinde tanı alıyor, hepsi birbirinden bu derece farklı oluyor diye düşünüp duruyorum. Allahım diyorum her insan bir alem. Sen o alemlerin içine dahi alemler sığdıransın. Şükürler olsun iyi ki varsın.
