nerede okuduğumu ya da duyduğumu hatırlamıyorum ama kısa zaman önce "anne-babanıza kızmayın, bu onların da bu hayatı ilk defa yaşayışı/tecrübe edişi" şeklinde bir cümleye denk gelmiştim. o andan itibaren anne babama karşı bakışımın biraz daha değiştiğini fark ettim. çünkü üzerine düşününce gerçekten öyle.. bu hayatta hiçbirimiz birbirimizi seçmedi. bir anlamda hepimiz birbirimize maruz kaldık. böyle söyleyince kırıcı geliyor belki ama doğrusu bu. o yüzden olabildiğince herkesin bir defa yaşayacağı, bir defa tecrübe edeceği şu hayatı en iyi, en güzel şekilde kırmadan, incitmeden* nihayete erdirebilmeliyiz. biz aciziz ve kendi başımıza başarabilecek değiliz. tevfik de takdir de senden allah'ım. sen yardım et.