Bir əsərində sonuna gəldik. Baş qəhramanlarımız yaratdığı mono-tamaşanın tək aktrisası Lalə Fərzəliyeva və pyesin yeganə tamaşaçısı Rüfət Hüseynzadədir. Kitab çox axıcı irəlilədi. Süjet xətti əla idi. Sonu qanımı dondurdu düzü. Çox qəribə hislər içindəyəm necə hissedəcəyimi bilmirəm. Və əsasda çatdırdığı fikir çox düşündürdü məni.
Görəsən doğurdanda ən gözəl sənət əsərləri heç kimə göstərmədiyimiz,yazarı və yeganə oxucusu olduğumuz əsərlərdimi?
Çox sevdiyim bir fikir var.Hislərimizi ifadə edə bilmədikdə bu hislər sənət əsərinə çevrilir kimi zaman musiqi, kimi zaman rəsm, kimi zaman şeir kimi zaman isə roman. Bu vaxt ən böyük dərt ortağımız vərəq, silahımızda qələmimiz olur. Və yazdığımız hər bir söz bir anda mərmiyə çevrilir. Və o içinə qapanıq insan bir anda yazdıqlarıyla özünü ən yaxşı ifadə edə bilən insana çevrilir.....Bəlkədə bəzən yeganə oxucu olmaq heç bir işə yaramır... Bəlkədə bəzən romanın hər səhifəsini dünyaya hayqırmaq lazımdır.Bəlkədə bunu hislərimizə borcluyuq.Axı onlarda eşidilməyə layiqdi....
Heç bir kitab qüsursuz deyildir,qüsurlarıyla sevin kitabları))) Kitabla qalın!! Salamat qalın!!!