Çevrem insan etiyle doluyken ne denli aptalsam, kendimle baş başa kaldığımda o kadar zekiydim. Ben sokağa çıktığımda herkesin tanrı olduğu bir dünyadaki tek ölümlüyken, kendimi kapattığım duvarların arasında o tanrıların tanrısıydım
Yüzlerce kaçış planı yaptım ve hepsini de uyguladım. Her defasında yakalandım ama vazgeçmedim. İnsanın, kendi gardiyanı olduğu bir hapishaneden kaçması çok zordu! Ama elbet başaracaktım
Kendimden o kadar nefret ediyorum ki, iletişim kuramıyorum, çağıramıyorum, sohbet edemiyorum, kimsenin önceliği değilim vs. bu beni içten içe öldürüyor. Bu şeylerin üstüne gittim aradım mesaj attım ama nafile, insanlardaki bana olan bakışı gördüm....
Kendime hayret ettim bugün..
Biri benden kitap istedi ve ben hayır dedim..
Ben..
Ve hayır demek
Ben yaa bennn
Önce olsa bide şu bu kitap var diye eline tutuştururdum herhalde
Sadece okuyordum. Kaçırdığım dünya, insanlar ve zaman hakkında okuyordum. Yapabileceğim başka bir şey yoktu. Belki bir de kendimi öldürebilirdim ama ona da zamanım kalmıyordu. Çünkü tam kendimi asacakken uyuyakalıyordum.