Onlar acılarını bi parça çikolata ile gizlemeye çalışan kadınlardı...
Beyaz çikolata gibi saf
Bitter gibi acı ve sütlü gibi dolu dizgin
14 kadın ve 14 derin mahzen ,hepsi birbirinden ilginç ve çarpıcı.
İlk başlarda hiç ilgimi çekeceğini düşünmediğim bir kitaptı ama başlayınca birakamadim acıları beni sarıp sarmaladı ve kitabın içine mıhladı.
Kadın olmak işte...
Ne meşakatli ve yorucu ya da insan olabilmek ve kalabilmek ...
Tacettin..
Tek bir fotoğrafa bakıp gözyaşı dökmek onlarla konuşup,sarılmak için gece olsun diye saatleri sayan adam. Beni en çok etkileyen şeylerden birisi şu oldu; Uzaktalar birbirlerinden hem de çok arada hasret var,özlem var. Evet belki yolları ayrıldı ama kalpleri ayrılmadı ki Patrika'nın annesinin baskılarına rağmen vazgeçmemişti sevdasından Tacettin. Biricik Anasını dahi karşısına almıştı bu yüzden kitapta bir çok yer o kadar güzel ve özeldi ki hiç bitmesin istedim. Misal; Tacettin'in gelip çocuğunun kulağına ismini okumasını istemesi,Patrika ve Ali oradan gittiklerinde bile ondan vazgecmemesi. Baktığı her yerde Patrikayı gördü Tacettin,dokunmaya çalıştı ona,normalde sarilamadığından daha sıkı sıkı sarılmaya çalıştı olmadı,beceremedi...
Ama kitabın son bölümünde Ali'nin gerçekleri öğrenmesi ve her şeyi göze alarak babasının yanına gitmesi Tacettin'in o anki duyguları,en sonda Fatiş Hatun'un ölümü her biri en derinden etkiledi beni...
