Muhtar Şahanov ve Cengiz Aytmatovun karşılıklı sohbetlerini içeren dolu bir kitap. Her konudan bahsetmişler, entelektüel birikimini olan insanları okumak ayrı bir keyif, boş olmadıklarını, nasıl dolu yazarlar olduklarını, bu noktaya nasıl geldiklerini okudukça anlıyorsunuz zaten.
Kitapta beni en çok etkileyen olay aytmatovun babasını kaybettiği çocukluk yılları ile ilgili anlattıkları oldu. Bir annenin ve ailenin dayanılmaz acısına şahitlik ettim. Gerçekten zor zamanlarmış. Bu sebepten aytmatovun "çocukluğum " isimli piyasada pek bulunmayan kitabını da bulup okumaya karar verdim.
