Başıma yine üşüştü gecenin en karanlık saatlerinde gelip beynimi iliklerine kadar kemiren ,leş kargalar. Etimi kemirmelerinin verdiği acıya artık alıştım ne acı kaldı ne de başka bir şey... Ama o seslerine tahammül dahi edemiyorum çığlıkları beni delirtiyor, kaçmak için hiçbir seçeneğe sahip değilim sesleri öyle baskın ki kafamın içinde her köşede tekrar ve tekrar yankılanıyor ve bu sesler artık gelip geçici de değil ,ses kesildikten sonra ardından gelen kendi fısıltılarım sürdürüyor bu korkunç durumu, artık hem bu seslerden kurtulmak hem de hiçbir işlevde bulunmadan saatlerce bir nokta da ölü misali kala kalmayı arzuluyorum. Kafamda ki binlerce ses eşliğinde en sessiz köşede yalnızca izlemek ve saatlerce öylece donakalmak bu aralar bana keyif veren tek eylem bu sanırım...