"Hiçbir şubat bu kadar üşütmedi..." diyerek başlamak istiyorum sözlerime ben de. Kahraman Tazeoğlu yazarımın tüm kitaplarını okumuş bir okur olarak bu eserin diğerlerine hiç benzemedigini belirtmem gerekiyor. Herkesin bu felaket sonucunda bir şekilde bir ders almasi gerekirken çok da almadığını görmekteyim. Yine ve yeniden unutulup giden o insanların yaşadıklarını son derece gerçekçi ve çarpıcı bir üslupla anlatmış yazarımız.
Tüm insanlığın bir şekilde zaman aşımına uğrattığı, unuttuğu bu felaketin ölümsüzleştirilmesi gerekiyordu zaten.
Acıyla sevincin bir arada olduğu bir eser olan Enkaz'ı herkese tavsiye ederim.
-Gözlerimizi, kulaklarımızı kapatınca gerçek değişiyor mu, acı geçiyor mu? Peki ya bizlerin başına gelseydi?