Bu dünyayı şereflendirdiğim gün hastalık ile başladım yaşama, oysa dua edilerek, çok fazla istenmiş bir çocuktum. Şimdiye kadar her yıl bir hastane meceram, ameliyatım, yaralarım oldu ama tüm bunlara rağmen savaşmaktan, bir şeyler için çabalamaktan vazgeçmedim, çünkü kalbime, yüreğime, içimdeki merhamete güvendim hep. Beşinci sınıftan bu yana koltuk değneği kullanıyorum, tıp çok gelişip bir mucize yaratana kadar da kullanmaya devam edeceğim. İlk zamanlarda bundan utandığım doğrudur ama şimdi attığım, atabildiğim her adımla gurur duyuyorum. Her şeyimle kendimi çok seviyorum; zorlanarak atabildiğim adımlarımla, ne kadar zararını görsem de içimdeki merhametimle, başkalarının tabiriyle eşşek gözlerimle...
Yeni yaşım her zaman olduğu gibi bana güç, kuvvet, sağlık, huzur, mutluluk ve çokça güzellik getirsin.
Ben iyi ki varım, iyi ki doğdum.