Yalnızlığımın tam ortasında konuşuyorum, ben ki yalnızlıktan daha uzun süren bir şey tanımadım.
Ne kadar çok yitirmişsindir kısacık hayatında, yitirmenin ya da sahip olmanın kendisini bile.
Acının sınırlarından içre, mutsuzluk da inkar edilemez olandır. O, basit bir ağrıdan daha fazlasıdır. Ruhu ele geçirir ve onu kölelik mührüyle damgalar.
Aşıkların ve dostların iki arzusu vardır. Biri karşılıklı aşka-sevgiye muhataplık, diğeri yalnız bir varlık olmamaktır. Aralarına dünyalar kadar mesafe girse de aşktan vazgeçmemektir. İşte burada insanın beyhude bir ısrarla aradığı, Tanrı' da kusursuz ve hakikidir. Bizim gerçekleşmesi imkansız bütün arzularımız, bir mesafenin kapanmayışı hissi gibidir ve bu bizim için eğiticidir.
Utanç bu canlılığını nereden alıyor?
Gerçeklik benim için her zaman bilinmez nitelikte birşey olmuştu. Zaman zaman rahatsız edici olabiliyordu bu.
Fazlasıyla kişiselleştiğimi hissederek burada kesiyorum, hâyâ duygum baskın çıkıyor.
Sevgi mi sevgisizlik mi? İkisi birden belki, ya da sırayla, bilmiyorum, emin olun hiç bilmiyorum.
Bitirdiğimi sanıyordum ama hâlâ söyleyecek bir iki şey kaldı, beni boyunduruğuna alan eğilime niçin direneyim ki? Silinen bir acıyı tatmama izin verin, defalarca baktıktan sonra bir kez daha arkama bakmama izin verin.