Umutsuzdum...
Asırlık korkular birikmiş içimde... Bir o kadar yalnızlıklar... Tüm bu insan kalabalığına rağmen... Bazen bazı duyguları tarif etmek zordur, o duyguların nasıl bir boşlukta hissettirdiğini de keza öyle... Yorgunum sanırım veya kırgın bilmiyorum. Hayata mı? Kendime mi? Olanlara mı? Oldurduklarıma mı? Bilmiyorum... Tek bildiğim içimde çıkmaz sokaklar var... Sıkıştım kaldım. Düşünmek, hissetmek de istemiyordum artık farkındayım ama önüne geçemiyorum... İçimde büyüyen çığlıkları tekrar susturmanın vakti gelmiş sanırım, bu satırları yazdırdıklarına göre...
Duygu Macit
Deprem
9 ay, 3 mevsim… Oysa dün gibi… Tam geçti sanırken akşam şiddetli yağan yağmurda, tam iyileştim sanırken gece kesilen elektrikte tekrar aynı hislerin hiç geçmemiş gibi geri geldiği bir 9 ay… Sesini her özleyip telefona elim gittiğinde artık onun olmadığını anladığım bir 3 mevsim… Ne kadar geçerse geçsin… Geçmeyecek…
"Çok şey var içimde söyleyemediğim.
Söyleyemedikçe biriken, biriktikçe yakan.."
Ben istiyorum ki seninle tüm olmazlara rağmen olduralım.
Sabahattin Ali ne güzel açıklamış; Canım çok şey anlatmak istiyor ama yorgunum. Beynim yorgun, bedenim yorgun, Bunca şeyi affeden kalbim bile yorgun artık. Heveslerim yorgun, iyimserliğim yorgun, Konuşarak anlaşmaya olan inancım bile yorgun artık. Çok yorgunum...