Umutsuzdum...
Asırlık korkular birikmiş içimde... Bir o kadar yalnızlıklar... Tüm bu insan kalabalığına rağmen... Bazen bazı duyguları tarif etmek zordur, o duyguların nasıl bir boşlukta hissettirdiğini de keza öyle... Yorgunum sanırım veya kırgın bilmiyorum. Hayata mı? Kendime mi? Olanlara mı? Oldurduklarıma mı? Bilmiyorum... Tek bildiğim içimde çıkmaz sokaklar var... Sıkıştım kaldım. Düşünmek, hissetmek de istemiyordum artık farkındayım ama önüne geçemiyorum... İçimde büyüyen çığlıkları tekrar susturmanın vakti gelmiş sanırım, bu satırları yazdırdıklarına göre...
Duygu Macit
Hafif acılar konuşabilir ama derin acılar dilsizdir.
Sayfa 221 - SenecaKitabı okudu
Deprem
9 ay, 3 mevsim… Oysa dün gibi… Tam geçti sanırken akşam şiddetli yağan yağmurda, tam iyileştim sanırken gece kesilen elektrikte tekrar aynı hislerin hiç geçmemiş gibi geri geldiği bir 9 ay… Sesini her özleyip telefona elim gittiğinde artık onun olmadığını anladığım bir 3 mevsim… Ne kadar geçerse geçsin… Geçmeyecek…
Keyifli olabilmen için yaşamında kendin olarak var olmalısın.
Sayfa 43Kitabı okudu
Yüreğimde doğru düzgün hiçbir duygu kalmadı. Hiçbir şey hissetmiyorum artık. Bu adil değil.
Sayfa 29 - AkbabaKitabı okudu
Arada böyle sorular soran birine olan ihtiyaç:)
Merhaba arkadaşım, görüyorum ki bunalmışsın, öfkelisin; besbelli ki biri hak etti o küfrü, senin için ne yapabileceğimi söyle
Sayfa 87Kitabı okudu
Seni tanımaya değerdi.
Öleceğimi bilsem bile, diye düşündüm. Ölsem bile.
Sayfa 195 - Altın Kitap YayıneviKitabı okudu
Bu ben olmalıyım.
Kalabalığın ortasındaydı ama, kendine ait umutları yitik bir dünyada yaşıyordu.
Sayfa 115 - Doğan KitapKitabı okudu
