e
Edebiyat- Anı -Günlük-Mektup
Güneş çoktan doğdu, uyanmış olmalısın. Saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi? Öyleyse ayrılmadık. Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.
Bakışların bir şarkı söylüyordu hiç bilmediğim.
İkimizi çepeçevre kuşatan çaresizlikler içinde kalbin hâlâ çarpıyorsa beni sevdiğin içindir.
Yoksa aslında bu yalan ve zalim dünyada yaşanmağa değer bir tek dakikanın bile var olduğuna inanmak gerçekten imkansız bir şey.
Artık aldanmak istemiyorum. Beni sevgilerinin ölümsüzIüğüne inandır, korkulardan, şüphelerden kurtar. Hiç aldanmamışların o engin iç rahatlığına hasretim. Ayıkla, arıt beni. Bütün insanlar aldanıyormuş, sürekli bir aldanmaymış yaşamak... Ne çıkar? Ben artık aldanmak istemiyorum ya! Sen ona bak…
“Bu şehirde sevmeyen ya da seni tanımayan yaşadım demesin. Ölüler susmasını bilmeli...”
Bir kurt bir geyiği kovalıyordu yüreğimde. Geyik soluk soluğaydı, yorgundu, bitkindi. Karların üzerinde akıp giden bir yıldız gibiydi. Koşuyordu. Koşmak kurtuluş değildi belki, ama
bir ümitti. Koşmalıydı..
"Bir şehir yanıyor, dikkat et. Tutuşabiliriz. İşte ilk ateş gözlerine düştü, sonra dudaklarına, Saçlarının arasına kıvılcımlar doldu ışıl ışıl. Yanıyorsun, yanıyorum, yanıyoruz."
"Ben sana inanıyorum kitaplara değil.
Ben seni istiyorum. Dua değil. Sabır değil."
Yüzünde pembelerin en güzeli, gözlerinde ışıkların en parlağı ile sevilmenin çok çok sevilmenin hazzını yudum yudum içeceksin. Sevilen bir kadının mutluluğunu seyredeceğim sende.
Sevmek insan tarafımızı bulmamızdır bence.