e
Edebiyat anlatı
Bir yerde okumuştum. İnsanlar, acıya sevinçten daha fazla dayanıyorlar.
Sayfa 247Kitabı okudu
Bir yorgunum...Bir yorgunum ki...Sevinci taşımak, acıyı taşımaktan daha zor...
Sayfa 226Kitabı okudu
"Yahut da bizim millet acıya alışmış.
Biz hepimiz bahtsızlığa o kadar alışmışız ki, sevinç anormal geliyor. Bilmez misiniz, bizde yüksek sesle gülmek başında sayılır.
Hele çocuklar için...
Sayfa 226Kitabı okudu
Ebû Hasan Muhammed b. Hâtem Muzaffarî diyor ki:
İnsan, dünyada çok kalmak ister; çok kalmanın sonu olmadığından emin olduğu halde Vücudun çok kalması, hayatının eksilmesi demektir.
Eksilen hayat için bir nemâ yoktur.
Bir günü geçirdiği ondan sonraki günü de geçirir. Akşamı da akşam geride bırakır.
Gece ve gündüzle birlikte kimse devam etmez. Herkesten sonra onların da bekası yoktur.
Sayfa 19Kitabı okudu
"Her zaman düşünürüm: O basit köylü kadınına bu heybetli, intikamcı kartal kudretini veren nedir? Haklı olması mı? Çektiği acılar mı? Olayların içyüzünü bilmemekten gelen hesapsızlığı mı? Belki de hepsi birden... Belki de hepsinden çok, acınacak, korkulacak derecede yalnız olması...
Sayfa 417Kitabı okudu
Öyle bir yer olmalı ki insan kalabalıkta yaşamalı, fakat içine girmeden…
Sayfa 11Kitabı okudu
