Hangi derin karanlığa?..
☆☆☆
Gel ey gece,
Kirpikleri kavuşturan karanlık,
Bağla gözlerini yumuşak yürekli gündüzün.
Görünmez kanlı ellerinle yırt at,
Uykularımı kaçıran varlığın kader yazısını.
Gün soluyor; karga çal kanat gidiyor kara ormana,
Gündüzün iyi kulları boyunlarını büküp
Uykulara dalmak üzereler, gecenin kara güçleri
Avlarının üstüne saldırmaya hazırlanırken…
☆☆☆
☆☆☆
Şeytanın doğru da söylediği olmaz mı bize?
Yalansız bir iki yemle avlayıp bizi
Sürükler kalleşçe uçurumlara.
☆☆☆
☆☆☆
İnsanın içinden geçenler yüzünden okunabilseydi!
Nerde! Öyle bir sanatımız yok.
☆☆☆
☆☆☆
Yeni şerefler yeni urbalar gibi geldi Macbeth’e:
Üstüne oturmadılar henüz, giyildikçe otururlar.
☆☆☆
Yolun sonunda hatalarını anlayıp, af dileyenin hali...
☆☆☆
Hayatının en şerefli anını
Hayattan ayrılırken yaşamış.
☆☆☆
☆☆☆
İnsanın düşündükleri
Gördüklerinden daha korkunç olurmuş meğer.
☆☆☆
☆☆☆
“Kimseler uyumasın artık! Macbeth uykuyu öldürdü!”
Evet, masum uykuyu,
Kaygılar yumağını çözen uykuyu,
Her günkü hayatın ölümünü,
Yorgunlukları yıkayan suyu,
Yaralı canların merhemini.
Yüce tabiatın baş yemeği,
Hayat sofrasının cana can katan ziyafeti.
☆☆☆
☆☆☆
Oysa hep bilirsiniz nedir,
Ölümlülerin başını yiyen:
Kendine fazla güven.
☆☆☆
☆☆☆
Kendini boşuna harcamış olur insan,
Dilediğine erer de sevinç duymazsa.
Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi,
Yıkmakla kazandığın şey kuşkulu bir mutluluksa...
☆☆☆