Abdurrahim Karakoç’un şiirlerinde değişik bir tad vardır. İlk kez okuyanlar bile farkeder bunu. Anadolu’nun en ücra köşesindeki bir köyde pişen ekmeğin tadıdır o tad. Güneş batmaya yakınken, toz toprak içinde evine gitmeyen çalışan babanın evinde aldığı huzurun tadıdır o tad…
Nedendir bilmiyorum Karakoç’u her okuduğumda kendimden bir şeyler buluyorum. Yazdığı her şiiri ben yazmışım gibi hissediyorum. Belki de onu diğer şairlerden farklı kılan yanı budur.
Bu topraklarda bin yıl sonra da; Anadolu halk şiirinin öncü isimlerinden olan Abdurrahim Karakoç’un şiirleri okunacak, ezgileri dillerde türkü olup söylenecek…
Var olsun. Ruhu şad olsun.