"Hoşçakal deme vakti geldi fakat ben nasıl veda edeceğimi bilmiyorum çünkü bunun olacağını hiç düşünmemiştim, böyle hayal etmemiştim." Yukarıdaki sözler bir futbol takımının çok sevilen bir futbolcusunun ayrılığı sonrası bir yorumcu tarafından yakın zamanda söylendi. Miras kitabının kalınlığı sonrası ve benim seriden ayrılma isteksizliğim neticesi biraz uzun süren bir okuma süreci oldu ve ben tekrar ve tekrar "Keşke bitmeseydi, keşke iki satır daha yazılmış satırlara değişik duygularla bakabilseydim." diye diye kitabı bitirdim. Ejderhaları çok seviyorum. Hele bu mit onur, şeref, bağlılık demleri üzerine işleniyorsa bambaşka bir bağ kuruyorum kitaplarla. Eragon tam da bu anlamda bağımlılık yapıcı bir seri oldu. Saphira'nın adım adım elimizde büyümesi ve büyümenin fiziksel değil karakter olarak ilerleyişi bile tek başına seriyi "Okunmalı" değerlendirmesinden "Mutlaka okunmalı" ya eviriyor. Kitabın sonu bile insanlık için tüm dostlarını geride bırakma hatta bin yıl daha yaşansa bin yıl kesintisiz sürecek bir aşkı geride bırakacak bir fedakarlık ile neticeleniyor. Hüzünlü evet ama aynı zamanda keyifli. Not: Brom'un kabrine yapılan ziyaret olmasaydı çok ama çok eksik hissederdim kitabı. Unutulmamış, teşekkürler. Not: Beşinci kitap bir ay kadar önce yurt dışında piyasaya sürüldü, gelsin içten bir tebessüm yüzüme. Okuduğunuz için teşekkürler.