e
Elif Şafak
1 üyeHer gün tomurcuk açan bir ağaç görebilmek umuduyla karda uzun uzun yürüdüm. Ne ki kış beterdi. Bahar hiç bu kadar ağırdan almamıştı gelişini. Lâkin görenler beni karamsar sansa da içimde hep umut ve minnet vardı.
“Birinin ağzından bal gibi dökülen söz, bir başkasının kulağına zehir gibi gelebilir.”
“Ama unutmayalım ki şehirler insanlara benzer. Doğar, büyür; evvela çocuk sonra yetişkin olur, sonra yaşlanır, en nihayetinde de ölürler. “
“Kuzuyu tek başına bıraktın mı kurt olup çıkar!”
Ya aşkı öğret bana, ya da aşkın yokluğuna üzülmemeyi.
Nasıl oluyor da tek başlarındayken gayet mütevazi, mazbut ve hatta munis olan insanlar, kalabalık içine girer girmez değişiyor, kabalaşıyor, acımasızlaşıyordu.