"İnsanlar ne tuhaf varlık? En gerektiği anda tüm güçlerini kaybediyor. Neşeden sarhoş olsa da aslında yine de kapalı bir alana kısılıp kalmış değil mi? Sonsuzluk içinde yitip gitmek istediğinde de aslında dönüp dolaşıp yine o soğuk ve sıradan varlığa gelmez mi?"
“Onu göreceğim!” diye haykırıyorum, sabahları uyanıp da neşe içinde güzelim güneşe bakınca.
“Onu göreceğim!” O gün için başka bir dileğim yoktur artık. Her şey, her şey bu öngörüde birleşiyor.