h
Hikaye-Öykü
198 üye · 12 yeni gönderiTakip
Hikaye ve öykülerle ilgili paylaşımlar.
Hikâyeleri niçin seviyorum sorusuna cevabım kesinlikle bu kitabı önermek ya da aynı şekilde 
Memduh Şevket Esendal'ın öykülerini önermek olabilir.
Kısa olmalarından değil de sıradan insanları, sıradan yaşanmışlıkları doğal bir vaziyette anlatmaları olabilir. Her zaman karşılaştığımız ama bir türlû anlayamadığımız bu durumları yazarlar tahayyül ederek bize öykülerinde resmediyor, bizi onların konuğu yapıyor. Okurken içten bir ateş yakıyor ki her öykü kısacık olmalarına rağmen bizi farklı duygulara hemencecik çekiveriyor. Üstelik yazarın biçemi de öyküleri kadar samimi. Kelimeler özenle seçilmiş olmasına rağmen asla süslü ve ağır değil. Yazarın oluşturduğu hikâyelerde bir bilgi birikimin olduğu da gözden kaçmıyor. Gerek cografyadan, gerek farklı kültürlerden gerek de insan haletiruhiyesinden çokça tecrübeli. Tüm bunların birleşimi de kaliteli öyküler sunuyor bizlere.
Tüm öyküleri sevdiğimi rahatlıkla söyleyebilirim ama Stelyanos Hrisopulos Gemisi en beğendiğim öylü oldu. 
Sait Faik Abasıyanık bilhassa deniz öyküleri yazma konusunda usta diyebilirim. Şehri Unutan Adam ve İpekli Mendil de benim için unutulmazlar arasında sık sık dönüp baktıklarımdan olacak. Düşünmeden alınması gerek kitaplarsan biri, herkese önerilir.
Aziz Bey’in Gölgesinde Kalan Bizler
88 syf.
·
Puan vermedi
Kitap kulübümüzdeki sıkı okur arkadaşımın anlamlı hediyesiyle Ayfer Tunç’un eserleriyle tanışma fırsatım oldu. Okuduğum ilk eser, 
Aziz Bey Hadisesi . Sadece 88 sayfa. Bir solukta okunabilecek kadar akıcı ve sade olup sizi duygusal anlamda hem saracak hem de düşündürecek.
Eser ana karakter Aziz Beye odaklansa bile tahlillerden belki kendimizden bir parça pay çıkartabilirsiniz. Ne de olsa hepimiz insanız, sevgili okur.
Aziz Bey, dedesiyle babası arasında kalmış hem ince ruhlu, duygulu, hem dediğim dedik, başı dik. İçinde hem yumuşak hem sert bir taraf barındırıyor. Bu yüzden kendi içinde sürekli bir çatışma yaşıyor. Bazen gözleri şefkatle bakar bazen de üstten kibirle bakar. Gel zaman git zaman hayat başka yerlere sürükler. Şafak sayar. Beklentileri alt üst olmuştur. İçinde bir acı vardır. Onu söküp atmak yerine büyütür ve onunla yaşar. Baba evinde en çok özlem duyduğu annesi artık yoktur. Babasını affedemiyor; ama fark etmeden ona benziyor. Ve bu fark ediş, onu bir kez daha yaralıyor. Elinde tambur, gönlünde Vuslat; ama her şey yavaş yavaş uzaklaşıyor. Hayatın tüm yükünü, yalnız bir biçimde sırtlanıyor.
Bazen yanı başımızda canlı kanlı çiçekler açar, bazen gökyüzünden parıldayan yıldızlar sarkar. Ama vaktinde başımızı çevirip bakmazsak Zeki Müren, Müzeyyen Senar’la başlayan sanat müziği Müslüm Gürses’in arabeskine geçersiniz. Son pişmanlık neye yarar…
Ayfer Tunç ’tan gecikmiş bir fark edişleri, içimize attığımız özlemler, göz göre kayan güzelliklerin hazin hikayesini okumanız dileğiyle.
