Ki zaten son zamanlarda kimseye dert anlatacak, uzun cümleler kuracak takatim yoktu.
Dünya! Senin benle derdin nedir?
Aşık mısın? Maşuk musun?
Ne salarsın gideğim,
Ne gamımı gidereğim.
Kitabsever
Ölmek istemiyorum ama yaşamakta da hiç gözüm yok.
Herkes mi aynı olur?
Ben mi yanlışım?
Çok mu duyguluyum?
Yalnış mı yolum?
Kırmak mı gerekir?
Gitmek mi en güzel fikir?
Uzaklar mı yakın olur?
Gizemi mi bozulur?
Ne zaman kendimi mutlu hissetmeye başlasam, gölge düşecek bir şeyler muhakkak oluveriyordu.
-Ey Şems, ilk baharda son bahar havasına bürünmenin sebebi ne?
+Bunca bulut dolu gözlere nasıl görüneyim ki ben?!
Kitabsever
-Gece!
+Efendim.
-Sana ihtiyacım var.
+Bekliyordum zaten.
-Huzurunda dinlene bilir miyim?
+Tek şartım var.
-Söyle. Zaten şartsız kimse almıyor yanına:(
+O gözlerdeki bulutlar boşalacak.
-Nereden anladın?
+Neyi?
-Kalbimin yükünün gözlerime ağır geldiyini.
+Bana geldiysen, sustuklarından anlarım...
-Tamam. Anlaştık. Yıldız yağmayacak bu gecə, benim bulutlarım yağacak.......
Kitabsever
-Gece!
+Efendim.
-Ben geldim.
+Bekliyordum.
-Senin huzurunda benim hüznüme de yer var mı?
+Yeni arkadaş mı buldun?
-Yok, o eski olan da. Azcık vefasız.
+Nasıl yani?
-Bazen beni mutluluğa emanet edip kayboluyor.
+Benim koyunumda vefasızlara yer yok da, senle geldi ya, misafire saygısızlık olmaz.
-Aşk olsun, kalbimi kırıyorsun.
+Ne dedim ki?
-Hüzün senin hanenin tek ortağı, bir de misafir diyorsun arkadaşıma.
+Senden de hiç bir şey kaçmıyor...
Kitabsever
Uçurumdan atlayan yükeslikten korkmaz da,
Bir defa çakılan yüzükoyulu, bir daha kalkar mı, belli değil..
Kitabsever
İsim diye kulağıma okumuşlar hüznü.
Nereye kaçayım?
Herkes vefasız...
Hüznümle Mutlluluğum gibi..
Bir kavuşamadılar gitti...
Kitabsever