h
Hüzüntû
1 üye · 1 yeni gönderiTakip
Bilmek, anlamak acıyı hafifleten bir şey değil. İnsan, mevcut durumundaki zorlukları, çileleri bir imtihan görüp bunlara sabredebilir, göğüs gerebilir. Bu noktada Allah'ın hikmetini anlama, anlamlandırma uğraşına da girebilir. Ancak tüm bu çabalara rağmen yine de kendini güçsüz, yorgun, tükenmiş hissedebilir. "Herkes gibi kaderimde kederin olduğunu biliyor, bunun için dirayetli duruyorum, ama bu duruma üzülüyorum." demek beşer olmanın hakikati değil mi? Evet, sabretmek içinde acıyı da barındırıyor. Ve evet, ikisi birbirinin ayrılmaz parçası.
Dahası Eşref-i Mahlukat olarak, Zâtından gelecek her türlü hayra muhtacız. Amenna ve saddakna.
"Korkma! Evlatlar, babalarını hep hatırlamak istedikleri gibi hatırlarlar."
Arkadaşlar, dostlar, yoldaşlar, Sevgili Romalılar!
Size bir şey demek istiyorum, şey yani..
Bir vakit geliyor ki, kendinizi eğreti bir yama gibi hissettiğiniz yerdeki insanlara benzemiş buluyorsunuz. Onların dünyayı algılama biçimleri, hayata baktıkları dar pencereleri, geçici şeylere meyilleri ve hırsları sizleri de esir ediyor. Ve onlar gibi endişeleriniz olmaya başlıyor.
Bir gece yarısı veyahut ıssız ve tenha bir yerde veyahut rüzgardan başka kulağınıza hiçbir şeyin değmediği zaman veyahut seher vakti, kalbinizin düğüm düğüm olduğunu, göğsünüzde sıkışmış bir şeyler olduğunu fark ediyorsunuz.
Ve geriye baktığınızda kendinizden, hassasiyetlerinizden, benliğinizden ödün verdiğinizi anlıyorsunuz. Ve o ortamlarda eskisi gibi ayrık otu gibi durmuyorsunuz.
Şimdi biz.. yani hepimiz.. N'apmalı?
Bilmem.. cevabını bulamadığım sorular soruyorum..
Son bir şey daha demek istiyorum, şey yani..
"Böyle bir çağın insanı olmak imtihan olarak hepimize yeter."
Kadim bir ağacın altında tenime değen yağmur damlaları yaşadığımı hissettiriyor. Ve de saçlarım arasında gezinen ılık meltemler..
İnsanlara teselli verdiğim, metanetli olmaları için gayret gösterdiğim konular bir vakit geliyor en büyük elemim oluyor. Ve farkediyorum ki söylediğim cümleler, en çok duymak istediğim şeyler. İnsanları dinlemeye, kederini hafifletmeye gayret ediyorum. Lakin yüreğimde onulmaz yaralar açan bu acılarla ben nasıl baş edebilirim bilmiyorum. Ve ben, belki de en önemlisi, acımın küçümsenmesinden korkuyorum.