^ Kitabı yazmak için her çiçeğin ruhunu topladım ve her kuşun şarkısının süratle akıp giden anlarından ebediyet ve durgunluk kurdum... Yaşamımın penceresinde oturdum, orada yaşadığımı ve var olduğumu unuttum.^ (syf. 457) diyor yazar. var olmak için yazıyor, sonra o varlığı unutmak için yazıyor.
kitaptaki duyguların insana geçmemesi mümkün değil. Kesinlikle bir solukta okunacak bir kitap da değil. Sindire sindire okunması gerekiyor. Sizi bazen alıyor anılarınızın tozlu raflarının önüne getiriyor sonra o raflara bir güzel üflüyor sonra sizi o gözünüze dolan tozların acısıyla bırakıyor oracıkta. Kulağa biraz acımasız gelebilir ama o da bu kadarını biliyor, burasına kadar gelebilmiş hayatın...
Düş kurarak acılarından kaçabileceğini düşünüyor. Kendine dünyalar kuruyor. ve bunu da kitabın son kısmında şöyle anlatıyor;
" Hoşnutsuzluk ve belirsizlik baskın olduğu için de kitabın adı Huzursuzluğun Kitabı. Bu, yayınlanmış bir pasajda açıkça görülüyor. Görünüşe göre salt bir rüyanın ya da hayalin anlatısı aslında-ve okur bunu başlangıçta hissediyor ve eğer başarabilmişsem tüm okuması boyunca hissedecektir. Aslında hayal kurmanın acılı, sonuçsuz öfkesinin ve katiyen işe yaramaz oluşunun hayali bir itirafıdır."
Kendini acımasızca eleştirebiliyor o yüzden kimi yerde yok canım abartma o kadar da değil diyebilirsiniz. sonuç olarak yazarımızın amacına ulaştığını iliklerinize kadar hissediyorsunuz.
o kadar çok şey kattı ki, kitabı okurken ne kadar ağırlığında ezilsem de en yakın dostumla sohbet ediyormuş gibi hissettim.
Zülfü Livaneli’nin 
Huzursuzluk kitabını okudum.
Mutluluk, 
Son Adanın Çocukları, 
Serenad şimdi de 
