Yalnızlık, doğa tabiat gibi yerleri seçmemin sebebi..
Bilmiyorum.. Kalabalıklarda bir şeyler beni itiyor ya da kirletiyor gibi sanki...
İnsanları severim ama uzaktan.
İnsanların bir saplantı kuyusu gibi içerisine düştüğü konular, ya da saplantı kuyularında boğuluyormuş gibi birbirleriyle çekişmeleri beni irite ediyor, bir şeyler rahatsız ediyor..
Sanki insanlar, gerek ilgilendiği konular, gerek birbirleriyle çekişmeleri, alev alev cayır cayır yanan bir ateşin içerisine düşmüşler de o ateşin yanına yaklaşmanın irite etmesi, rahatsız etmesi gibi..
O yüzden çoğu zaman yalnızlık, sessizlik, sakinlik, dinginlik, tabiat..
Bana bambaşka bir alemin kapılarını açıyor sanki..
Ahmaklıkta bir iki level atlamış olabilirim. Herkeste vardır zannımca ama kimi açığa vurur kimi vurmaz.
Tevafuk kelimesi insanın kulağına bir hoş geliyor. Ya tevafuk olmasaydı?
Derdi veren O, hüznü veren O,
İsyan etsek de, hüzünlensek de,
Bir çok kapı var, her kapı da O..