i̇
İmgeler ve Simgeler
0 üyeTakip
ölüm çoğu zaman bizim ölümsüzlük karşısındaki kayıtsızlığımızın sonucundan başka bir şey değildir.
Eskiden Gök ile iletişim ve tanrısal güçle temas kurmak kolay ve "doğaldı; âyinsel bir hata sonucunda bu iletişim kesintiye uğradı ve tanrılar gökyüzünde daha da yükseklere çekildiler. Yalnızca büyücüler, şamanlar, rahipler ve kahramanlar ya da hükümdarlar Gökle olan iletişimi, geçici bir süre için ve yalnızca kendileri için yeniden kurmayı başarabilmektedirler.
'Merkez' veya ölümsüzlük gibi dinsel kavramlar hangi tarihsel olayların devamında ve hangi kültürün içinde billurlaştılar?"
(...) içinde yaşadığımız dünya cehennemdir, hiçliğin ılımlılaştırdığı bir cehennem. Bu cehennemde, kendini tanımayı reddeden insan kendini feda etmeyi tercih eder, o çok kalabalık hayvan türleri gibi, çekirge sürüleri, fare orduları gibi feda etmeyi tercih eder, içinde yaşadığı dünyayı yeniden düşünmektense yok olmanın daha yüce olduğunu, sayılamayacak kadar çoklukla yok olmanın yüceliğini hayal eder.
Eğer İmgeler aynı zamanda aşkına doğru bir "açılma" olmasalardı, ne kadar büyük ve harika sayılırsa sayılsın, herhangi bir kültürün içinde sonunda boğulunurdu.
Bir Batılı açısından, antik kültürün tarihsel dışavurumları içinde güzel ve doğru olanın bir Okyanusyalı açısından değeri yoktur, çünkü kültürler kendilerini tarih tarafından şartlandırıldıkları yapı ve tarzların içinde dışa vurduklarından ötürü, kendilerini sınırlandırmışlardır. Ama onları önceleyen ve bilgilendiren İmgeler canlı ve herkes tarafından ulaşılabilir olarak kalmaktadırlar. Bir Avrupalı, bir Yunan şaheserinin, örneğin Milo Venüsü'nün genellikle insani olan ruhani değeri ve derin çağrısının, insanlığın dörtte üçü için heykelin biçimsel mükemmelliğinde değil de, ifşa ettiği Kadın İmge’sinde yer aldığını kabul etmekte zorluk çekecektir. Ama eğer bu basit olgusal gerçek kavranamazsa, Avrupalı olmayanlarla yararlı bir diyaloğu başlatma konusunda hiçbir umut olmayacaktır.