i̇
İnsan ve Kader
1 üyeTakip
Demin anlattığınız şu genç komşu kadın, odada kendini asmış. Kendimi tutamadım, bağırdım. Kalbimin nasıl sızladığını, imkanı yok anlatamam. Doğrusunu söyleyeyim, komşuların odasına girmeye cesaretim yoktu, ancak talihsiz kadını ipten alıp yere koydukları zaman gördüm. Yanına yaklaşmaya korkuyordum. Bir yatak çarşafı ile üzerini örtmüşlerdi, çarşafın altından dar ayakkabılarının iki dar tabanı seçiliyordu. Nedenini bilemediğim bir korku, yüzüne bakmamı engelliyordu.
Soyluların yanına sokulmazdım, onlar bana sokulurlardı. Kadınların peşinden gitmezdim, onlar bir sel gibi akıp bana gelir, bir kadının isteyebileceği her şeyi isterlerdi. “Aşağılık” olanları para koparmak için koşar gelirlerdi. Bu gururlu, güçlü, her şeye ilgisiz ve soğuk duran adamın yanında olmak için can atarlardı. Ben hepsine iyi davranırdım, belki onlara para da verirdim, ama kendim buna karşılık hiçbir şey almazdım.
-Böyle duygular beslemek sizin için elbette bir şeref sayılabilir, bununla istediğiniz kadar övünebilirsiniz. Ama ben sizin yerinizde olsam piç oluşuma gene de pek öyle sevinmezdim…. Sizde sanki bayram yapıyorsunuz! dedi.
O günden sonra piçliğimle övünmekten vazgeçtim.
Güzel ama kullanışsız şeyler! Hayatımı bunlar için harcadım, kim bilir neden. Evliydim bir zamanlar. Aslında iki kez evlendim; güzel kadınlarla. Güzellik benim zayıf noktam; peki ne işe yaradı? FREUD ne demiş, “Güzelliğin görülebilir bir yararı yoktur. Ama o olmadan hayat çekilmez olurdu.”
