Eskiden derdim ki, bir insanın başına gelebilecek en kötü şey, bir gün yapayalnız kalmasıdır. Öğrendim ki, hayatta insanın başına gelebilecek en kötü şey, yapayalnız hissetmesine neden olan insanlarla yaşamasıdır.
İnsanın kendisiyle ve elde edebildikleriyle yetinebilmesidir belki de mutluluk. Ne kadar kazarsa dünya denilen bu çukuru o kadar dibe gider insanoğlu ve ışık ararken karanlıkta buluverir kendini. Neden olanlar bile olamaz, olmaz yanında yapayalnız bir çukurda. Güzelliğin karşısında etkilenirken tatmin hissini kaybetmemek erdem sanırım. Her yaratılmışın okuması gerek bir kitaptır bu yapıt.