k
Kayıp ve Yas
3 üyeTakip
Ebeveynlerimizi yitirdiğimizde kendimizi kırılgan hissederiz, çünkü bir yandan kayıpla baş etmeye çalışırken bir yandan da kendi ölümümüzle yüzleşmemiz gerekir. Yetim kaldığımızda artık mezarla aramızda kimse kalmamış demektir.
"Biz bütün kötü alışkanlıkları doğar doğmaz boğmazsak, onlar bizim içimize kadar kök salarlar, durmadan kendi kendini azdıran bu karanlık ve yıkıcı duygular da böyledir; zamanla kendi acılıklarından beslenirler, acı da mutsuz bir ruh için bir tür sapkın zevke dönüşür. Bundan dolayı senin kurtuluşuna işin başından itibaren girişmek isterdim: o zaman yumuşak bir tohum kötülüğü tohum halindeyken durdurmaya yetmiş olurdu: saplanmış bir oka karşı daha sert bir müdahale gerekir. Böylece vücudun yaraları daha yeni iken kolayca iyileşirler."
"Ebeveyni yüceltmek, onun takdir edeceği ve gurur duyacağı biri olarak ebeveyni onurlandıracak şekilde değişim göstermektir. Ebeveyni yaşatma isteğinde olanlar gibi, ebeveyni yüceltme isteği duyanlar da, çoğunlukla ebeveyne daha çok benzeyecek şekilde değişirler. Ne var ki ebeveyni yüceltmekteki fark, burada çocuğun başlıca motivasyonunun ebeveyne saygısını sunmasıdır. Ebeveyni yüceltmenin altında yatan nedenlerden biri de, ebeveyne karşı hissedilen takdir ve değer duygusundaki artıştır. Kayıp yaşayan birçok yetişkinle görüşmemde, çoğu ebeveyni öldükten sonra onları daha çok takdir etmeye başladıklarını dile getirdi."
Kimi yetişkinler ebeveynlerinin hatalarını yeniden yaşamayı kader ve kaçınılmaz olarak görse de, diğerleri ebeveynlerini onların yapmış olduğu hatalardan sakınarak yüceltme yoluna gider."
"Annemin ölümü çocukluk dönemimin kapanışı gibiydi. Çocukluğuma dönecek hiçbir yol yoktu."