Keşke çocukken tanısaydım seni, küsme diye saçını çekmezdim hiç. En sevdiğim oyuncaklarımı önüne sererdim. Sonra bakkala gidip çikolatalar alırdım sana. Saklambaç oynasaydık, bir sana sobelenirdim. Kovalamaca oynarken çok hızlı koşmazdım mesela, yorulma diye yalancıktan düşerdim. Belki sana ‘pamuk şekerim’ derdim, hatta şimdi bile diyebilirim. Ne bileyim, seninle çocuklaşıyorum sevgilim. Dünya senin kadar güzel geliyor tüm telaşlarıyla, bir o kadar yorulmuyorum da sevmekten seni. Bir ağacın altında gölgelenmek gibiymiş seni sevmek, yazın sıcağında. Annemin oynarken verdiği salçalı ekmek gibi, ilk bayramlık ayakkabılarımı giymek gibiymiş seni sevmek. Herkesin bir ruh eşi varmış bu dünyada. Çocukken tanımasam da seni, inanıyorum ruh eşim olduğuna. Belki çocukken tanışamadık ama, hayat sonunda çıkardı seni karşıma. Şimdi hiç niyetli değilim peşini bırakmaya. Dişlerimiz dökülüp belimiz bükülene kadar hiç ayrılmayalım sevgilim, seni seviyorum.