k
Kürk Mantolu Madonna
3 üyeDünyada bir tek insana inanmıştım.
O kadar inanmıştım ki, bunda aldanmış olmak,
bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı.
Ona kızgın değildim.
Ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkân olmadığını hissediyordum.
Ama bir kere kırılmıştım.
Hayatta en güvendiğim insana duyduğum
bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı;
çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi.
❤️Sabahattin Ali ❤️
Kürk Mantolu Madonna
KÜRK MANTOLU MADONNA - Spoiler içerir !
Hayatıma tek bir kitapla devam etmek zorunda kalsaydım kesinlikle Kürk Mantolu Madonna ‘yı seçerdim. Bu benzersiz kitabı ilk defa okumadım son da olmayacağına adım kadar eminim. Hayatımın kötü bir dönemini yaşarken ilk defa okumuştum. Şimdi yeni hislerimle tekrar elime almak istedim ve ne kadar kusursuz olduğunu bir kez daha anladım. Her sayfadan yeni bir zevk alarak kendini okutan çok farklı bir tada sahip. Çoğu zaman okuduğum sayfayı bir kez daha okudum, anlamadığımdan değil sözcüklerin derinliğine tekrar tekrar bakmak içindi. Kitabı okurken hem Raif’i anladım hem Raif’i suçladım…demek isterdim ama diyemiyorum. Kitabın son sayfalarında onu çok suçlamak istedim ama beceremedim. Bazı şeyler olması gerektiği gibiydi belki de…Belki de o an eski arkadaşına küçük kızla ilgili gerçeği söylemesi bir şeyi değiştirmezdi ama kim bilir belki de değiştirirdi…Belki de kadın her şeyin farkındaydı sadece gerçeği Raif’in söylemesini istemişti, ama Raif ağzını açamadı, tek kelime edemedi. Maria ile geçirdiği o unutulmaz birkaç ayın getirdiği o güzel şeye bakmakla yetindi ve sonra ise hayatı asla eskisi gibi olamadı. Artık sadece bedenen yaşıyordu ruhu ise çoktan ölüp gitmişti.
]
Ona bir şeyler söylemek, bir şeyler anlatmak, izahat vermek istiyor, fakat muvaffak olamıyordum. Siyah gözlerinin keskin ifadesi çenelerimi kilitliyordu.
]
••Kürk Mantolu MadonnaKitabı okudu
Eğleniyorlardı. Yaşıyorlardı.
Ve ben, kafamın içine ve yalnız kendi ruhuma kapanmakla onların üstünde değil, altında bulunduğumu anlıyordum.
Şimdiye kadar zannettiğim gibi, kitleden ayrılmanın bir hususiyet, bir fazlalık değil, bir sakatlık demeklik olduğunu hissediyordum. Bu insanlar dünyada nasıl yaşamak lazımsa öyle yaşıyorlar, vazifelerini yapıyorlar, hayata bir şey ilave ediyorlardı.
Ben neydim?
Ruhum, bir ağaç kurdu gibi beni kemirmekten başka ne yapıyordu?
Şu ağaçlar, onların dallarını ve eteklerini örten karlar, şu ahşap bina, şu gramafon, şu göl ve üzerindeki buz tabakası ve nihayet bu çeşit çeşit insanlar hayatın kendilerine verdiği bir işi yapmakla meşguldüler.
Her hareketlerinin bir manası vardı, ilk bakışta göze görünmeyen bir manası. Ben ise, dingilden fırlayarak, boşta yuvarlanan bir araba tekerliği gibi sallanıyor ve bu halimden kendime imtiyazlar çıkarmaya çalışıyordum.
Muhakkak ki dünyanın en lüzumsuz adamıydım. Hayat beni kaybetmekle hiçbir şey ziyan etmeyecekti. Hiç kimsenin benden bir şey beklediği ve benim hiç kimseden bir şey beklediğim yoktu.
Kürk Mantolu Madonna