O günler...
o günler geçip gitti
o bayram günleri
o güneş ve çiçek bekleyişleri kışın son sabahında şehre çıkagelen suskun ve mahcup kır nergislerinin burcu burcu kokuları...
yeşil gölgelerin uzayıp giden caddesinde
Eskiden paradan ulu orta söz edilmesi adaba uygun görülmezdi, domatesin ya da patatesin pazarda daha ucuz olup olmadığı gibi konuların sohbet aracı olmaktan öte bir anlamı yoktu; mülk edinme isteği kitle histerisine dönüşmemişti, kiralar zaten makuldü. Yoksullar bile paradan pek söz etmezdi, onurluydular; ayakkabı pençelenir, giysiler yamanırdı sessizce; aristokrasinin olmadığı, zenginle fakirin aynı eğlenceyi, hatta bazen aynı sofrayı paylaşabildiği bir kültürden geliyorduk.
"Nerdeyim bilmezsin,
bilmem nerdesin şimdi?"
“İyi günümde dostum idin; ya neredesin kötü günümde?”
Ana bu bayram mı?
Aman çok ayıp Çocukken gördüğüm bayramlar hani?
Ocak yayınları~1992Kitabı okudu
o günler geçip gitti o esrik, şaşırtan uykuyla uyanıklık arasında geçen günler o günler, her gölge bir giz taşırdı ağzı kapalı her kutu bir hazine saklardı sandık odasının her köşesi öğlen sessizliğinde başka bir dünya oluverirdi sanki kimse karanlıktan korkmazdı gözlerimde bir kahraman belirirdi