Bir şiir mesâfesi var aramızda;
Sen kelimelerini getir,
Ben yaralarımı...
Adına hayat diyoruz ya. Alakası bile yok.
Bizimki sadece bi savaş...
"Aşk" mesela, sarmaşıkla aynı kökten geliyor biliyor muydun? sarmaşık da aynı aşk gibi. Yavaş yavaş içine doğru giriyor, yavaaş yavaş dolanıyor, yavaaş yavaş özünü ele geçiriyor. sonunda sen yok oluyorsun, geri sadece "aşk" kalıyor
Bu aşk işleri niye bu kadar zor?
Kıymetli de ondan herhalde. İtin kopuğun elinde rezil olmasın diye bize iteliyolar.”
- Hayvanları neden bu kadar çok seviyorsun?
+ İnsanları tanıyorum çünkü.
