Her zaman, bir Russo’ yu ölüme götüren bir kusır olurdu.
Mantıksızlık. Aptallık. Ucuz fahişelerle korunmasız seks tutkusu. Babamınki para hırsıydı.
Benimkinin Elena Abelli olduğunu düşünmeye başlamıştım.
“Birinin sana dokunmasına izin verdiğini öğrenirsem Elena, yemin ederim ki o herifin ellerini sana bir kutu içinde teslim ederim.”
Yutkundum.
“Kesinlikle. Blöf. Yapmıyorum.”
Eski cam kapılar arkamdan kapanırken zil başımın üstünde çınladı. Ellerimi ceplerime soktum. Bir ateşin sıcaklığı sırtımı okşarken serin bir his yüzüme çarptı.
Eski Pronto, lanet olası bir Noel ağacı gibi aydınlandı.
Nicolas Russo, tanıdığım tüm erkekler arasında en kötü üne sahipti. Yine de, bir şekilde onun etrafında kendim olma cesaretini buluyor, herkesin bildiği ve sonsuza kadar olmamı beklediği Tatlı Abelli maskesinden sıyrılıyordum.
Beni, babam ve Cosa Nostra yaratmıştı. Barut dolusu bir fıçı ve küçük bir alev kadar kötü bir kombinasyondum.
“Tamam o zaman… Sonra görüşürüz.”
Daha az aptalca bir yanıt düşünemedim, bu yüzden bir adım atarak yanından geçip gitmeye yeltendim ama bunu yapamadan bir şey bileğimi yakaladı. O, bileğimi yakaladı. Tutuşu ateşten bir bilezik gibi hissettiriyordu: Sert ve nasırlı bir ateş gibi. Kaynayan sıcak bir şeyle karışmış soğuk bir korku kanıma sızdı.
“En azından bu adam benim değildi. Fazla dikkat dağıtıcıydı, fazla büyüleyiciydi… Onunla asla hayatta kalamazdım.”
