s
Sanki Biraz Ben :)
1 üyeTakip
Kendimden biliyorum. Z kuşağı çocuğuna ebeveyn olmak insanı bayağı zorluyor.
Ara sıra aklıma (söylemeye cesaret edemiyorum) düşünceler geliyor. Acayip bir şey bu: oturmuş, bir şeyler okurken nasıl oluyor bilmem, ansızın aydınlanmış gibi oluyorum.
Yaptığı işi büyük bir ciddiyetle benimsemesine karşın kendine gülmeden edemez. Özdenetime onca düşkünken bir gün dağıtıverir. Bir tutunamayan mıdır?
Kişi bazen kendi düşünceleriyle ayılır. O zaman ilk söylediği, "Yakınmaya ne hakkım var?" olur.
Neler sığdırılabileceğini düşünerek bağışlanan zamanı özgürleştirmeye çalışıyorum.