Biraz Mizah
Dün akşam komşum, bahçesinden bi biber verdi 'dikkat et baya acı' diyor. Ya dedim bu bize napar dedim attım ağzıma. Keşke siyanür verseydi, sabahtan beri yürüyen çernobil gibiyim, kramplar içinde soğuk ter atıyorum, dizlerim titriyor.
Gece çocukları odalarında öpüp, kediyi de salona bırakıp uyuyoruz. Sabah kızla kedi bizim yatakta, ben kızın yatağında, hatun misafir odasında, oğlan salonda yerde uyanıyor, herkes perişan. Gece yoğun bir trafik yaşanıyor ama sabah uyanınca kimse oraya nasıl geldiğini hatırlamıyor.
Evde bi hayvan olması güzel ya, moral bozuk, kimseyle konuşasın yok tak diye yanına bi şey gelip sokuluyor sorgusuz sualsiz. O an 'hepsini salla, sana bi şey olmasın' diye buna sarılıyorsun dert sıfıra iniyor. Sonra sana bokunu temizletiyor.
"Daha ne isteyebilirim ki?
Nasıl daha eksiksiz bir sevinç tadabilirim,
yüzyıl daha yaşasam?"
"Sevinç kalbin üzerindeki güzel bir mevsimdir."
Sevinmeyi ve üzülmeyi yeniden öğrenmedikçe, ne sevincimizi taşıyabileceğiz ne üzüntümüzü. Sevinenin sevinci nerede? Başkasının gözyaşlarında mı! Üzülenin üzüntüsü nerede? Yakılıp yıkılan sokaklarda mı!
"Sevinç, kalbin üzerindeki güzel bir mevsimdir."
