Sezai Karakoç'un "Mona Rosa" şiirini ithaf ettiği Muazzez Akkaya, mezarını ziyaret etmiş. Gelme, artık neye yarar...
Bütün şiirlerde söylediğim sensin
Suna dedimse sen Leyla dedimse sensin
Seni saklamak için görüntülerinden faydalandım Salome'nin Belkis'in
Boşunaydı saklamaya çalışmam öylesine aşikârsın sen bellisin.
Kuşlar uçar senin gönlünü taklit için
Ellerinden devşirir bahar çiçeklerini
Deniz gözlerinden alır sonsuzluğun haberini
Ey gönüllerin en yumuşağı en derini
Sevgili
En sevgili
Ey sevgili
Uzatma dünya sürgünümü benim
Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.
Geyve'nin gülleri ve beyaz yatak.
Kanadı kırık kuş merhamet ister.
Ah senin yüzünden kana batacak.
Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.
Mona Roza
Kırgın kırgın bakma yüzüme Roza
Henüz dinlemedin benden türküler
Benim aşkım sığmaz öyle her saza
En güzel şarkıyı bir kursun söyler
Kırgın kırgın bakma yüzüme Roza
Artık inan bana muhacir kızı
Dinle ve kabul et itirafımı
Bir soğuk, bir garip, bir mavi sizi
Alev alev sardı her tarafımı
Artık inan bana muhacir kızı
Yağmurlardan sonra büyürmüş başak
Meyvalar sabırla olgunlaşırmış
Birgün gözlerimin ta içine bak
Anlarsın ölüler niçin yaşarmış
Yağmurlardan sonra büyürmüs başak
Masal
Yedinci oğul büyümüştü baka baka ağaçlara
Baharın yazın güzün kışın sırrına ermişti ağaçlarda
Bir alinyazısı gibiydi kuruyan yapraklar onda
Bir de o talihini denemek istedi
Bir şafak vakti Batıya erdi
En büyük Batı kentinin en büyük meydanında
Durdu ve Allah'a yakardı önce
Kendisini değistiremesinler diye
Sonra ansızın ona bir ilham geldi
Ve
"Ve Monna Rosa" şiirin son bölümüdür. "Peygamber çiçeğinin aydınlığında ara/ Sana doğru uzanan çaresiz ellerimi." Diyerek umudunun tükendiğini, vuslatın imkânsızlığını dile getirir ve bir teselli aradığını ilan eder. Daha sonraları kaleme aldığı "Sessiz Müzik" şiirindeki ünlü dize belki de o günlerin anısına karalanmıştı: "Bu ırmağın ortası yoksa seni mi hatırlayacağız." Irmak kelimesinin ortasındaki M harfini atınca, ortaya çıkan, ırak, kelimesi, şairin bir beklentisinin, bir ömür kendisine azap veren ve asla vuslatı mümkün olmayan bir arzusunun terennümü sayılabilir.
Sayfa 143Kitabı okuyor
"Geceye yenilmeyen her insana, ödül olarak bir sabah, bir gündüz ve bir güneş vardır."
Yine akşam oldu,
Yalnızlık omuzlarıma çivisini çaktı yine,
Uzaklık aynı gerçi,
Heryerdeyken olan uzaklığın pek değişmedi,
Yine akşam oldu orda olduğu gibi,
Görebiliyorum seni burdan da,
Aynısıydı ordayken de,
Uzaklıktan korkmuyorum belki de,
Orada da aynıydı uzaklık gerçi
Donuklaşmış oldu artık bu,
Bir o kadar da hüzünlü romanlar gibi,
Galiba ben baştan kaybetmişim,
Belki de ben baştan kazanmışım, insanlık kaybetmiş...