Okurken yer yer çok gerebiliyor insanı. karakterin asosyalliği, bazen absürt yaklaşımları, geçmiş takıntıları, hesaplaşmaları ve değer görmediğini bile bile sosyal ortamlara zorla girip küçük düşmesi.Karakter ile fazla empati kurunca içe oturan utanma hissi…Belirli yaş evreleri geçtikçe yeniden okumak lazım , sanki her defasında yeni bir şey farkedilecek gibi..Dostoyevski’nin o muhteşem gerdiren yaklaşımı yok mu :)