Canım hiç bir şey yapmak istemiyor. Yaşamak isteğim bile kalmadı. "Evet, her şey yoluna girmeye başladı," diyeceğim anda, mutluluğa yer kalmadı, hüzün o kadar yer etti ki ruhumda, bunalım, melankoli, depresyon, adı her ne olursa olsun, benim tek bir kırgınlığa bile yerim yok artık. İstemiyorum, haklı olmak da istemiyorum artık! Çünkü en çok haklı çıktığımda üzüldüm. Ben artık kendi halime bırakılmak istiyorum. Hani yaranız olur ya vücudunuzda, dokunsan acıyacak gibi, oysa çoktan kabuğu bile kopmuş, geriye izi kalmıştır. Ama sen o her an kanayabilir diye dokunamazsın, artık o yara gibiyim ben. Bir bardak sıcak çay döktüm ben üzerime, öyle böyle değil, çok kötü yandım, uzun sürdü tedavi süreci ama geçti. Geçti mi? Ben artık sıcak çaydan, hani en çok sevdiğim, olmazsa olmazım sıcak çayımdan korkuyorum. Her an aynı acıyı yaşayacakmışım gibi, o acıyı bir tek aynı yaradan geçenler bilir. Artık ben tenimdeki o yara misaliyim. İzi bile kalmadı belki ama, bir türlü sancısı geçmeyen yaralarım var. Beni bana bırakın. Gelmeyin üzerime. Burası benim huzur sokağım. Huzuruma ilişmeyin. Aktif miyim? Yaşam çabası olabilir mi? Bir düşünün. Empati kurun. Ama benim artık yeni yaralara yerim kalmadı. Çünkü ben zaten 'Yaranın' ta kendisiyim.