Osmanlı tarihi ile ilgili klişe hâline gelmiş laflar vardır. Bir mevzu anlatılırken veya tartışılırken üzerinde hiç düşünmeden aynı şeyler tekrarlanır. Mesela, Türkler'in savaşta kazanıp, masada kaybettiği sık sık tekrarlanan bir husustur. Sanki Türkler hiç diplomasiden anlamıyor, saflıkları ve bilgisizlikleri yüzünden Avrupalı diplomatlar tarafından kandırılıyor gibi anlatılır. Osmanlı İmparatorluğu'nun son zamanlarında bazı savaşlarda galip gelinmesine rağmen (1897 Yunan Savaşı gibi) yapılan antlaşmalardan kayıpla çıkılmıştır. Ancak bunun sebebi Osmanlı diplomatlarının maharetsizliği değil, İngiltere, Fransa ve Rusya gibi devletlerin baskılarıdır.
Ancak bunu bir Osmanı tarihi uzmanı, Osmanlılar'ın ne kadar cahil olduklarına bir delil olarak kullanmaya kalkarsa, herhalde uzmanlığının sadece bir etiket olduğu rahatlıkla anlaşılacaktır.
Osmanlı İmparatorluğu'nun ne kadar kötü bir devlet olduğu fikrinde olanlar, imparatorluk tarihinde yaşanmış bazı olayları alt alta sıralayarak "kanlı tarih, zulüm tarihi" gibi bilim metodolojisine ters eserler meydana getirmişlerdir. Aynısının tam tersi de Osmanı tarihinin iyi yöndeki örnek olayları alt alta sıralanarak "Osmanı'nın fazileti, büyüklüğü" şeklinde sunulmasıdır. Her iki anlayış bilimsel metotlara ters olduğu gibi, tarihi anlamayı da zorlaştırmaktadır. Bilimsel bir temele dayanan araştırmada önce hadise anlaşılmalı, daha sonra ise izah edilmelidir. Eğer izah edilemiyorsa, niçin izah edilemediği izah edilmelidir.
Geçmişe ait bir kurum veya hadisenin, o günün mantığına göre normal olabileceği düşünülmediğinden, bazı kişiler akılları sıra bunları temize çıkarmak için tarihi tahrif etmektedirler. Bu tarzların her ikisi de tarihin anlaşılmasını tamamen önlemektedir.
Modern kavram ve kurumları tarihte aramaya kalkmak ve olmayacak benzetmelerle bulmak veya bulunmadığı için Osmanlı İmparatorluğu'nu tenkit etmek son derece hatalı bir davranıştır.
Osmanı tarihinin anlaşılabilmesinin önündeki engellerden birisi, kişi veya grupların günümüzdeki meselelerini çözebilmek için tarihte referans aramaları ve inanç alanları' çerçevesinde tarihi hadiselere bakmalarıdır.
Avrupalı yazarlar Anadolu'ya Türkiye derken, Müslüman yazarlar, Selçuklular devlet kurduktan sonra dahi burası için, hiçbir siyasal anlamı kalmamasına rağmen Rum/Roma diye bahsetmeye devam etmişlerdir.
Friedrich Barbarossa'nın haçlı seferinden itibaren batılı yazarlar Anadolu'dan, Türk hakimiyetine giren hiçbir ülkeye vermedikleri bir adla Turchia/Turquie (Türkiye) diye söz etmeye başladılar. Bu Haçlı seferinden yarım yüzyıl sonra Simon de Saint-Quentin bu isimlendirmeyi sistematik hale getirdi.
Saray ve Ötesi
Açılmayan Tahta Kapı
Fatih Sultan Mehmed Han'ın tasavvuf büyüklerine hürmeti ve onların sohbetine rağbeti çok fazlaydı.Bir gün duasını almak, feyiz ve bereketlerine kavuşmak maksadıyla Şeyh Ebu'l-Vefâ Hazretleri'nın ziyaretine gitti. Huzura kabul için müsaade istedi. Lakin Şeyh Efendi, padişahın kendisini ziyaretine müsaade etmedi. Bu hadiseye çok üzülen padişah, yanında bulunan musahibi Veliyyüddinzâde Ahmed Paşa'ya dönerek, "Gördün mü lala! Bizans'ın yüzyıllardır aşılamayan koskoca surlarını aştık da bir dervişin tahta kapısını aşamadık" dedi. Gayet mahzun bir şekilde tekkenin kapısından geri döndü.
Şeyh Ebu'l-Vefâ Hazretlerinin talebeleri, gözlerinden yaşlar akan hocalarına, "Efendim neden padişahı kabul etmediniz? Hem siz üzüldünüz, hem de o" dediler. Şeyh Efendi, “O gaza askeridir, biz dua askeriyiz. Bizim tattığımız lezzeti tadacak olursa tahttan soğur. Devlet işlerini tam yapamaz. Halkın işleri yarım kalır. Müslümanların rahat ve huzur içinde yaşayabilmeleri için devletin ayakta kalması şarttır. Dostluğumuz ve sohbetimiz, birçok insanın işinin yarım kalmasına sebep olacaktır. Bunun vebali büyük olur" dedi.Fatih Sultan Mehmed Han vefat ettiginde cenaze namazını Şeyh Ebu'l-Vefâ Hazretleri kıldırdı".
Allah onlardan razı olsun...
26 Ağustos 1071'de kazanılan Malazgirt zaferi Bizans ordusunu ve mukavemetini çökertti ve Anadolu'nun kapılarını sonuna kadar Türkmenler'e açtı. Bizans'ın yediği bu büyük darbe
Türkmenler'in Anadolu'ya sel hâlinde dolmalarını sağladı.
Anadolu'ya Türkler'in ilk gelişi IV. yüzyılın sonlarına doğru Batı Hun- ları (Avrupa Hunları) tarafından gerçekleştirildi.
Türkler, şerir ve rafızi Rumlar gibi kimsenin dinine ve inancına karışmıyor; hiçbir baskı ve zulüm düşünmüyorlardı.
Batı'nın medeniyeti inkâr edilemez.
Doğulular, maddi medeniyet bakımından Batı'nın üstünlüğünü inkâr edemezler. Gerçi maddi medeniyet bakımından her gün, her saat Doğu'nun Batı'ya ihtiyacı bu üstünlüğü inkâra imkân bırakmaz: Tren, vapur, tayyare, telgraf, telefon vs. tamamen; giyeceğimiz elbise, oturacağımız ev için vazgeçilmez unsurların bir kısmı Batı maddi medeniyetinin mahsulüdür.
