Doktorlar ve başkaları az yemeyi övmüş, bunun, sağlığın korunup hastalıklardan emin olmanın başlıca sebebi olduğu noktasında ittifak etmişlerdir. Bunun neticesinde de perhizin tıbbın aslı, az yemenin ise en üstün tedavi olduğuna hükmetmişlerdir. Bu hüküm, her vakit, durum, yaş ve tabiatta mutlak olarak geçerli değildir.