t
Tragedyalar
1 üyeVladimir - İnsan kendine hakim olamıyor ki. Bütün kendimi çok iyi hissettim. [Bir an.] Gece hiç uyanmadım. Bir kere bile!
Estragon - [üzüntüyle]. Gördün mü ben olmayınca rahat ediyorsun.
Vladimir - Hem seni özlemiştim... hem de aynı zamanda mutluydum. Acayip bir şey, değil mi?
Hepsi değişiyor. Bir tek biz değişemiyoruz.
Vazgeçer, takati kalmaz, dinlenir, tekrar dener. Önceki gibi.
Ne kadar insanla tanışırsam o kadar mutlu olurum. En bayağı yaratık bile insanın bilgisini arttırıyor, zenginleştiriyor, kendisine neler bağışlandığının daha çok farkına varmasını sağlıyor.
Bir anda her şey yok olacak ve bir kez daha hiçliğin ortasında yalnız kalacağız!
Estragon - Yorgunluktan sararmış.
Vladimir - Ha?
Estragon - Gökyüzüne tırmanıp bizim gibilere bakmaktan yorulmuş.