t
Travma & Öfke
1 üyeTakip
Babaların edepsizce öfkelenişine, annelerin bu öfkeden edepsizce tat alışına tanık olan her kutsal çocuk, o tanıklıktan biraz daha yaşlanmış ve biraz daha eksilmiş ve biraz daha delirmiş olarak yeniden doğar. Artık zamanın içinden ve nice kötülükten geçerek bugüne gelecek bit gergedan kadar öfkelidir.
Sayfa 14 - Kitabın "Aile Ölüyor" öyküsündenKitabı okudu
Düşüncenin aklının sınırlarını zorladığını hissettin mi hiç? Lisanının yetmediğini, kelimelerin seni terk ettiğini, kâinata dair cehaletinin bir fiziksel engel gibi dizlerinden aşağısını felç ettiğini gördün mü hiç? Kafanı duvarlara vurmak, eline bir çekiç alıp kendinden bir heykel yontmak istedin mi? Ağlamak, haykırmak değil, dünyanın bütün çığlıklarını sesine katıp bağırsan da bir karıncayı yolundan çeviremediğini fark ettin mi? Ölmek kafi gelmez, yaşamak beyhude, varlığının gücünü test edip de yenik bir bilek gibi masaya devrildin mi hiç?
Öfke saçan kelimelerin altında genellikle bir acı vardır. Acı sizi öldürmeyecektir.
Öfkeyse gerçekten öldürebilir...
Terapiste / Psikiyatriste karşı
“yani hayatımda başıma gelen korkunç olaylarla ilgili şaka yapma yeteneğimin, bir yetenek değil de bir travma tepkisi olduğunu mu söylüyorsun?..”
Dönüp dolaşıp çocukluğa çıkıyor her kapı..
Gerek obsesif mükemmeliyetçilik gerekse narsistik yanımızın, mükemmeliyetçiliğin temelinde sevgi yoksunluğu ve değersizlik yatıyor. "Başarılı olmazsam sevilmem,başarılı olmadıkça değerli olamam,"şeklindeki düşüncelerinin tezahürüdür bu.
