Türk Edebiyatı
89 üyeTakip
Türk edebiyatı üzerine paylaşımlar ve eserler.
Fırsatı ganimet bildi kötüler
Böyle kalmaz padişahın çağları
Eninize boyunuza eğlenin
Sizin olsun Binboğa'nın dağları
El kalmamış Binboğa'ya çıkacak
İp kalmamış salıncağa takacak
Hemen Avşar mıdır başa kakacak
Bir gün olur geri gelir sağları
Padişah tahtında devrim olursa
Hak-adalet er geç yerin bulursa
Eğer bir gün Avşar geri gelirse
Kovgun eder sizin gibi beyleri
Dadaloğlu'm Yetim Ali oldu adın
Ne meskenin kalmış ne kalmış yadın
Yazıcıoğlu derler harammış sütün
Ben takmıştım taşıdığın tuğları
Dadaloğlu
2000 sonrası Türk Edebiyatı
"Nerde o eski bayramlar" diyenlerin yine biraz haklılık payı var fakat 1920-2000 arası edebiyat dönemlerini belirgeleyerek "Nerde o eski edebiyatlar" diyenlerin birçoğunun bir toz denli doğruluk payı olmadığını görürsünüz. Güncel yazarlardan kaçını okuduklarını sorduğunuzda olasılıkla size okumadıklarını çünkü kötü olduklarını söylerler. Kötü oldukları vargısına ne ile vardıklarını sorduğunuzda eski yazarlar değin iyi olmadıklarını söylerler. Bu dangalaklar için edebiyatın iyi olması için yapıtın üzerinden en az yirmi otuz yıl geçmiş olması, beğenisine göre de yazı yüzleri (sayfalar) ile kapağın biraz sararmış olması gerekiyor. "Klasikçiyim" deme yürekliliğini gösteremeyip bu yüzyılın yazarlarına çamur atılması düpedüz Türk Edebiyatı'nı değersiz görmek demek. Olm araştırıp deneyip yanılanlar iyi bilir ki güncelde bangır bangır bir Türk Edebiyatı var. Edebiyat algısı yalnızca 'çok satılanlar'a bakmakla kısıtlıysa bu da bir yönelimdir evet de kişiyi cāhil koyar.
Ben Vedaları Sevmem Albayım
Gökçe Gököz'ün yazdığı ve seslendirdiği şu samimi metni de buraya not düşelim. Herkes Oğuz Atay'ın zannediyor. Gökçe Hanım'ı övmemiz gerekiyor asıl. :) Tehlikeli Oyunlar'ın etkisiyle yazmış bunu. Yazının sonuna da linki koydum.
"Ben vedaları sevmem albayım. Hiç gitmesin insanlar. Hele gelmemek üzere giderlerse, çok
Türk edebiyatında ‘modern kent’ teması çok işlenmiştir. Ama meseleye bakış, devre göre değişiyor. Mesela Tanzimat’ta Namık Kemal “Terakki” başlıklı makalesinde yüksek binalar, okullar, arabalar, vapurlar ve fabrikalarla dolu Londra’ya hayranlıkla bakıp, İstanbul’un da böyle bir şehir olmasını, böyle bir kentte yaşamayı arzu eder. Ama Cumhuriyet’ten sonra, modern kent hayranlığı yerini, modern kent sancısına bırakıyor. Mesela Behçet Necatigil, “Eski Sokak” şiirinde, eski şehrin ve ahşap evlerin yıkılıp, yerine apartmanların dikilişini hüzünle seyreder:
“Küçük ahşap bir dizi evlerdi
On yıl önce o sokak
Sonra geniş caddelere çıktık
Apartıman… sizden uzak…”
Alaattin Karaca