“-Olric, bana edilgen bir kelime söyler misin?
-Emin misiniz?
-Evet Olric. Hem de en yakıcı olanını söyle!
-Silinmek efendimiz. Yeterince edilgen mi?
-Fazlasıyla edilgen...”
Selim’in ölümü gene odayı kapladı. Güneş tutulması gibi bir şey. Kelimelerin dağıtamadığı bir ağırlık. Ona anlatmalıyım, diye düşündü Turgut. Sonra bu zamanı konuşmadan geçirdiğim için pişman olacağım. Buradan ayrılınca, her şey eski karanlığına gömülecek. Bu anlayışı arayacağım boş yere. “Büyük bir karanlık hissediyorum,” dedi. “Tanıdığım Selim’i göremiyorum bu karanlık içinde. Benimle konuşmuyor. Sorularıma cevap vermiyor. Beni suçluyor. Kendimi suçluyorum.” Sustu.”
Kitabın sonunda tutunamayanlara diyor işte tam orda kendimi buldum.
"İnsanları genel anlamda seviyorum ama kimseye tahammülüm yok."
Neden, aynı yaşantının içinde bulunan insanlarla hiçbir ilişki kuramaz oldum? Neden, neden, neden? Sorular, çengeller gibi, soru işaretleri gibi kafasına takılıyordu.